موسیقی کلاسیک 2
سمفونی ( به معنای به صدا در آوردن به همراه یکدیگر ) در واقع سوناتی برای ارکستر بود. این فرم از رشد اورتور ایتالیایی ( که غالبا سینفونیا نامیده می شد ) به وجود آمد و شامل سه قسمت با سرعت های متضاد بود: سریع - آهسته - سریع. در سمفونی کلاسیک اولیه این قسمت ها به صورت سه موومان مجزا در آمدند و بعد عدد چهار معمول شد: با قرار گرفتن مینوئه و تریو ( رقصی که از سوئیت باروک وام گرفته شده بود ) بین موومان آهسته و بخش پر نشاط پایانی. آهنگسازان بسیاری در شکل دادن سمفونی دست داشتند - از جمله آهنگساز ایتالیایی، سامارتینی، یوهان اشتامیتز که رهبر یکی از معروف ترین ارکسترهای نیمه قرن هیجدهم در دربار آلمانی مانهایم بود و کارل فیلیپ امانوئل باخ و یوهان کریستیان باخ. اما این هایدن و موتسارت بودند که در نیمه دوم قرن هیجدهم، به سمفونی غنا و تکامل بخشیدند. موومان های سمفونی کلاسیک در سرعت و خصلت، در تضاد کامل با یکدیگر و معمولا بر اساس این طرح بنیادی شکل می گیرند:
موومان اول با سرعتی نسبتا بالا، معمولا در قالبی که به فرم سونات معروف است ساخته می شود.
موومان دوم با سرعتی آهسته تر و بیشتر آوازگونه، غالبا به فرم سه قسمتی ( ABA ) یا واریاسیون ها یا احتمالا مجددا به فرم سونات.
موومان سوم در اینجا معمولا هایدن و موتسارت مینوئه و تریو نگاشته اند و بعدها بتهوون آن را تبدیل به ارسکرتزو ( به معنای شوخی ) نمود که بسیار پر نشاط تر و قوی تر بود.
موومان چهارم ( فینال ) با سرعتی بالا و غالبا با حال و هوای خوش دلانه، به فرم رندو (...ABACA) یا سونات یا احتمالا مخلوطی از هر دو و گاهی به صورت واریاسیون ها.
آثاری مانند تریوها و کوارتت ها نیز در چهار موومان بودند و طرح آنها دقیقا همانند سمفونی ها بود. سونات ها ممکن بود چهار یا گاهی سه موومان داشته باشند. کنسرتوی کلاسیک که از تکامل کنسرتو سولوی باروک به وجود آمد مینوئه را شامل نمی شد و بنابراین همواره سه موومانی بود. در این دوره به تدریج پیانو جایگزین هارپسیکورد شد. همچنین از فرم سونات به عنوان مهم ترین طرح موسیقایی برای شکل دادن به اولین موومان اکثر آثار حجیم موسیقی و همچنین در دیگر موومان ها و قطعات تک ( مانند اورتورها ) به کار گرفته شد.