موسیقی رنسانس
رنسانس به معنای تولد دوباره است و مهم ترین مشخصه ی این دوره از تاریخ اروپای غربی، تمایل شدید به فرهنگ و مسئله آموزش، به ویژه توجه به آراء و نظریات گوناگون روم و یونان قدیم است. این دوران عصر اکتشافات نیز محسوب می شود. مجموعه این عوامل بر نقاشان، معماران، نویسندگان و موسیقی دانان و بالطبع بر کار ایشان تاثیری ژرف بر جای نهاد. مصنفان دوره ی رنسانس به موسیقی غیر مذهبی توجه بیشتری نشان دادند و به خصوص به موسیقی سازی، مستقل از خواننده پرداختند. با این همه ارزشمندترین آثار موسیقی رنسانس برای کلیسا ساخته شدند.
سبک و روش موسیقی کلیسایی رنسانس با عبارت پلی فونی کرال توصیف می شود. موسیقی کنترپوآنی برای یک یا چند گروه کر با چندین خواننده در هر بخش صدایی. بخش عمده این موسیقی به قصد اجرای آکاپلا تصنیف می شد. ( آکاپلا به معنای برای کلیسا است و بنابراین به موسیقی کرالی می گویند که بدون همراهی ساز خوانده می شود ).
فرم های اصلی موسیقی کلیسایی همچنان مس و موتت بود. این قطعات در این دوره دست کم در چهار بخش صدایی نوشته می شدند چرا که آهنگسازان شروع به کشف محدوده ی صدایی پایین تر از تنور و نوشتن یک بخش برای آن نمودند، بخشی که ما اکنون آن را باس می نامیم. و به این ترتیب بافت کامل تر و غنی تری را به وجود آوردند. موسیقی نیز همچنان بر مبنای مدها قرار داشت اما این مدها به تدریج آزادانه تر به کار گرفته می شدند و مصنف از نت های بیگانه بیشتری استفاده می کرد.
تکنیک های قرون وسطایی مانند ایزوریتم و هوکت فراموش شدند اما تا سال 1550 آهنگسازان غالبا مس ها و موتت ها را بر روی یک کانتوس فیرموس می ساختند، هر چند به جای استفاده از یک آواز اولیه ترجیح می دادند ترانه عامیانه را مبنای کار قرار دهند. هر چند ایجاد این بافت پلی فون مهم ترین جنبه این موسیقی است و با گوش کردن به آن، این موضوع تایید می شود اما آهنگساز رنسانس در حال آموختن و توجه بیشتر به هارمونی نیز بود ( قالب و طرح عمودی آکوردها که از حرکت افقی کنترپوآن حمایت می کند. ) او به ویژه به آکوردهای نامطبوع توجه کرد و مجموعه ی این عوامل به دامنه ی وسیع تری از بیان موسیقایی منتهی شد.
همزمان با این تغییرات در موسیقی کلیسایی رنسانس، شکوفایی چشم گیری در ترانه ها و آوازهای غیر مذهبی رخ داد. این آثار از لحاظ سبک بسیار متنوع هستند و به همه نوع حال و هوا و احساسات انسانی می پردازند. برخی از آنها بسیار به بافت کنترپوآنی وفادارند و از ایمیتاسیون استفاده ی زیادی می کنند و برخی دیگر عمدتا بافت آکوردی دارند و با ریتم های مقطع و نشاط انگیز که از موسیقی رقص برگرفته شده اند جریان مواجی از موسیقی را شکل می دهند. از میان انواع مختلف این ترانه ها به فروتلای ایتالیایی، لید آلمانی، ویلانچیکوی اسپانیایی، شانسون فرانسوی و مادریگال ایتالیایی می توان اشاره کرد.