موسیقی باروک
باروک احتمالا از واژه پرتغالی باروکو به معنی مروارید یا قطعه جواهر غیر صیقلی و غیر معمول می آید. این اصطلاح در آغاز در ارتباط با سبک بسیار آراسته و پر زینت و زیور معماری و هنر قرن هفدهم استفاده می شد. بعدها موسیقی دانان این اصطلاح را در توصیف دوره ای از تاریخ موسیقی، از پیدایش اپرا و اراتوریو تا درگذشت یوهان سباستین باخ به کار بردند. در خلال قرن هفدهم سیستم مدال سرانجام رو به زوال رفت. آهنگسازان در این دوره به قدری به دیزه و بمله کردن نت ها در جای جای قطعه ها خوی کرده بودند که در نتیجه، مدها خصوصیات منحصر به فرد خود را از دست می دادند و کار به جایی می رسید که تمام شان مانند فقط دو مد صدا می دادند: آیونین و ائولین. از این دو مد بود که سیستم ماژور - مینور رشد کرد و هارمونی، برای دو قرن بعدی، بر اساس آن قرار گرفت.
قرن هفدهم همچنین شاهد پیدایش چند فرم و قالب موسیقایی بود که از آن میان می توان به اپرا، اراتوریو، فوگ، سوییت، سونات و کنسرتو اشاره نمود.خانواده ویولن جای گزین ویول ها شدند و ارکستر، با یک بخش زهی قوی، شروع به شکل گیری کرد، هر چند هنوز دیگر بخش های آن نیز شکلی یکدست و نهایی به خود نگرفته بود.
ویژگی های اصلی موسیقی باروک را می توان در موارد زیر دانست:
1- در آغاز، حرکت به سمت بافتی سبک تر و هوموفون: ملودی ای که با آکوردهای ساده ای حمایت می شود ولی بافت پلی فون به زودی باز می گردد.
2- باسو کنتینوئو یا باس شماره دار، اساس بیشتر فرم های موسیقی دوره ی باروک است - خط باس هدف داری که موسیقی را به طور مستمر از آغاز تا انتها به سمت جلو می راند.
3- معمولا یک احساس یا حالت در تمام طول قطعه القا و حفظ می شود.
4- خانواده ویولن ها به تدریج جای گزین ویول ها می شوند و بخش زهی اساس ارکستر باروک می شود که همیشه با کنتینوئوی ساز شستی دار ( هارپسیکورد یا ارگ ) همراهی می شود و به پر کردن هارمونی در بالای بخش باس شماره دار و تزیین بافت موسیقی می پردازد.
5- تا پایان قرن هفدهم، سیستم گام های ماژور و مینور جای گزین سیستم مدها می شود.
6- فرم های اصلی مورد استفاده: دو قسمتی، سه قسمتی ( آریای دا کاپو )، رندو، واریاسیون ها ( شامل باس زمینه، شاکون، پاساکالیا )، ریتورنلو و فوگ.
7- شکل های اصلی موسیقایی: کرال، رسیتاتیو و آریا، اپرا، اراتوریو، کانتات، اورتور ایتالیایی، اورتور فرانسوی، توکاتا، پرلود، کرال پرلود، سوییت رقص، سونات داکامرا، سونات داکیزا، کنسرتو گروسو و کنسرتو سولو.
8- غالبا نوعی مبالغه در موسیقی وجود دارد: ریتم های پر انرژی، موسیقی را به جلو می رانند؛ ملودی ها عموما در قالب خطوطی طولانی و روان با تزیینات بسیار ( مانند تریل ها ) تنیده می شوند؛ تضادهای ناشی از رنگ صوتی سازها ( به خصوص در کنسرتوها ) و تعداد کمی ساز در برابر تعداد زیادی ساز، و صدای بلند در برابر آهسته ( دینامیک های پله ای و گاهی کیفیت اکو مانند. )